Η ιστορία ενός σκυλιού του Μαρκ Τουέιν

Η ιστορία ενός σκυλιού


Mετάφραση: Βίκη Ξηρακιά
Eκδόσεις Kυαναυγή
Σελ. 42

«Ο πατέρας μου ήταν Αγίου Βερνάρδου, η μητέρα μου κόλεϊ αλλά εγώ είμαι Πρεσβυτεριανή. Έτσι μου είχε πει η μητέρα μου, εγώ προσωπικά δεν καταλαβαίνω αυτές τις ωραίες διακρίσεις. Για μένα είναι απλά όμορφες μεγάλες λέξεις που δεν σημαίνουν τίποτα. Η μητέρα μου, όμως, τους είχε αδυναμία. Της άρεσε να τις λέει και μετά να παρατηρεί τα άλλα σκυλιά να εκφράζουν έκπληξη και ζήλια σαν να αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να διαθέτει τέτοια μόρφωση. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, δεν επρόκειτο για αληθινή μόρφωση· ήταν απλά μια παράσταση.»

Όταν έχεις σκυλί και διαβάζεις τον τίτλο Η ιστορία ενός σκυλιού και το όνομα του Μαρκ Τουέιν στο εξώφυλλο απλά αγοράζεις το βιβλίο. Την Παρασκευή που μας πέρασε, λοιπόν, έπεσε στα χέρια μου αυτό το πολύ μικρό βιβλιαράκι. Θέλοντας να ενημερωθώ για την ιστορία διαβάζω στο οπισθόφυλλο τα παρακάτω:

«Αγαπητοί αναγνώστες,

Αυτή είναι η ιστορία μου. Πρόλαβα να τη γράψω λίγο πριν από το τέλος και ό,τι διηγούμαι είναι πέρα για πέρα αληθινό. Αν και κάποια από τα πράγματα που αναφέρω είναι αρκετά πολύπλοκα για να γίνουν καταληπτά από το σκυλίσιο μυαλό μου, είμαι βέβαιη πως για εσάς θα είναι ξεκάθαρα και ευκολονόητα. Πιστεύω πως όταν τη διαβάσετε θα γίνετε σοφότεροι όσον αφορά την επίδραση που έχετε εσείς, οι άνθρωποι, πάνω στη δική μας ζωή, στη ζωή των ζώων. Αυτός, εξάλλου, είναι και ο λόγος που την έγραψα.

Με βαθιά εκτίμηση,

Αϊλίν Μέιβουρνιν»


Νόμιζα, λοιπόν, ότι είναι ένα παραμύθι και επειδή λατρεύω τα παραμύθια άρχισα να το διαβάζω. Και πράγματι στις πρώτες σελίδες αυτή την εντύπωση σχηματίζεις, ότι πρόκειται δηλαδή για μια διδακτική, λίγο γλυκανάλατη ιστορία εποχής για ένα χαριτωμένο σκυλάκι, που γράφτηκε από τον μεγάλο συγγραφέα, για να κάνει τα παιδιά ν’ αγαπήσουν τα ζώα. Παρόν φυσικά το χιούμορ του συγγραφέα, ο σαρκασμός και οι ζωντανές περιγραφές του. Η ιστορία όμως αυτή δεν είναι ένα παραμυθάκι. Και σίγουρα δεν είναι για παιδιά. Είναι ένα διήγημα για ένα σκυλάκι, την Αϊλίν, η οποία, σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, μάς αφηγείται την ιστορία της ζωής της από τη γέννηση έως και την ενηλικίωσή της. Μαθαίνουμε για τη μητέρα της, την ανατροφή που της έδωσε, την υιοθεσία της από μια οικογένεια ανθρώπων και τη γέννηση του κουταβιού της.

female dog
© Rachel Omnès

Στην πορεία, ωστόσο, όλη αυτή η ατμόσφαιρα αλλάζει και η ιστορία της Αϊλίν και του μικρού της κουταβιού γίνεται σκληρή. Εξαιρετικά σκληρή. Και δε χρειάζεται να έχεις σκυλί για να σε συγκινήσει. Θα δακρύσεις θες δε θες. Αυτό, ωστόσο, που συγκλονίζει και κάνει την ιστορία της Αϊλίν αξέχαστη είναι ο τρόπος που ο συγγραφέας αποδίδει τη διαφορετική αντίληψη της Αϊλίν -λόγω της αθωότητάς και της περιορισμένης λογικής της- στα όσα φοβερά συμβαίνουν σε αυτή και το κουτάβι της. Το ίδιο αυτό γεγονός το βλέπουμε διαφορετικά από τη μικρή σκυλίτσα και αυτό κάνει τα όσα διαδραματίζονται ανυπόφορα. Είναι δυο-τρεις φράσεις που χαράσσονται σαν τατουάζ στο δέρμα. Αυτή ακριβώς η αθωότητα δοσμένη όμορφα από τον σπουδαίο αυτό συγγραφέα είναι ικανή να ευαισθητοποιήσει τους αναγνώστες στο τεράστιο ζήτημα της κακοποίησης και του πειραματισμού των ζώων. Και να σκεφτεί κανείς ότι η ιστορία γράφτηκε το 1899, όταν η κακοποίηση των ζώων ήταν κάτι το απολύτως φυσιολογικό και δεν υπήρχε καν νομοθεσία για την προστασία τους ή κανόνες που να ορίζουν με ποιο τρόπο θα γίνεται ένα πείραμα σε ζώο.

Στο επίμετρο του βιβλίου παρατίθεται μία επιστολή του Τουέιν στον Σίντνεϊ Τριστ, γραμματέα της «London Anti-Vivisection Society», ενός οργανισμού κατά της ζωοτομίας στα ζώα.

Γράφει, μεταξύ άλλων, ο Τουέιν:

«Αγαπητέ κύριε,

Δεν με ενδιαφέρει να γνωρίζω εάν η ζωοτομία αποφέρει ή όχι αποτελέσματα επωφελή για την ανθρώπινη φυλή. Ακόμη και εάν γνώριζα ότι τα αποτελέσματά της είναι επωφελή για τους ανθρώπους, δεν θα απομακρυνόταν η εχθρότητα που τρέφω για αυτή. Ο πόνος που προκαλεί σε ζώα που δεν έχουν δώσει τη συγκατάθεσή τους γι’ αυτό, αποτελεί τη βάση της έχθρας μου απέναντί της και για μένα αυτό αποτελεί επαρκή αιτιολόγηση της έχθρας μου, χωρίς να χρειάζεται να εμβαθύνω περισσότερο. Για μένα αποτελεί τόσο ξεκάθαρο ζήτημα αισθημάτων, και είναι τόσο δυνατό και τόσο βαθιά ριζωμένο στη σύσταση και στην ιδιοσυγκρασία μου, που είμαι βέβαιος πως δεν θα μπορούσα καν να δω να πειραματίζονται πάνω σε έναν ζωοτόμο χωρίς να νιώσω κάποια ικανοποίηση.»


Φοβάμαι ότι θα συμφωνήσω σε όλα. Διαβάστε το. Είναι μόλις 42 σελίδες και κάποιες γραμμές θα τις θυμάστε για πάντα.







Μαρκ Τουέιν


O συγγραφέας


Ο γνωστότερος για τις Περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν και τον Τομ Σόγιερ συγγραφέας γεννήθηκε στο Μιζούρι των Η.Π.Α. το 1835. Εκτός από σπουδαίος συγγραφέας ήταν υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας, φεμινιστής, πολέμιος του αντισημιτισμού, αντιιμπεριαλιστής και φιλόζωος. Πέθανε το 1910 στο Κονέκτικατ των Η.Π.Α.

Ετικέτες ,